Girizgâh
Hayat kocaman bir sahil ve insanlar da bu sahildeki küçük beyaz taşlar.. Yüzlerce, binlerce, milyonlarca.. Her biri hem aynı, hem bambaşka, hem bir bütün, hem biricik.. Sen de onlardan birisin.. Üstelik ancak çevrendeki taşları biliyorsun, sana dokunanları. Diğerlerinden haberin bile yok, bambaşka şeyler sanıyorsun onları, belki de, "ötekiler" sanıyorsun.. Oysa sen de tıpkı onlar gibisin, hem de onlara hiç benzemiyorsun.. Bazen güçlü bir rüzgarla, sakin ama sürekli bir dalgayla ya da afacan bir çocuğun kovasına girip çıkarak, yer değiştiriyorsun. O zaman "hah şimdi ben burada biz oldum" diyorsun.. Bazen sana sürtünen diğer taşlar, senin üzerinde çizikler, yontular, izler bırakıyor ve seni zamanla başka bir sana dönüştürüyor.. Başkalaşıyorsun.. Bazen de uzuuuun zaman, öylece kalıyorsun, kimseye dokunmadan, uzakta ve unutulmuş. Yokum sanıyorsun.. Bir bütünün parçası olduğunu, çevrendekiler için bir dayanak olduğunu ve senin de onlara dayandığını, ne sık unutuyorsun....