Küçük Beyaz Taşlar

Manuel ile bundan tam 17 sene önce, Avustralya'da tanıştık.. Hay Street'teki kocaman bir odadan ve ufak bir banyodan oluşan ilk evimizde komşumuzdu ve eşim gibi o da Münih'li bir Almandı. Avustralya'da arkadaş olmak için bunlar tahmin edersin ki, yeterli sebeplerdi :)  Manuel, Maden Mühendisidir ve o zamanlar ayın 3 haftası Avustralya'nın kuzeyinde, kimsenin yaşamadığı Broom kasabasında beraberindeki 100 erkek işçisi ile maden arıyordu, son 1 haftası ise Perth kentine - yeniden insan arasına - dönüyor, insan gibi duş alıyor, yemek yiyor, sosyalleşiyordu.  Biz ikimiz, 180 derece zıt insanlar olmamıza rağmen, çok yakın arkadaştık ve ayın 1 haftası birlikte şehrin ve şehre yakın yerlerin altını üstüne getiriyorduk. Kent mezarlığında etrafımızda kangurular zıplarken piknikler mi yapmadık, kış ortası buz gibi okyanusta, etrafımızda penguenlerle mi yüzmedik? Baharda vahşi çiçekleri izlemeye bir gün içinde motorsikletle 500km yol mu gitmedik..? Manuel her zaman, her koşuld...

Bu eve geçeli 6 sene bitti, demek ki 6 senedir tanışıyoruz.. İlk ne zaman tanıştık emin olamasam da, nasıl tanıştığımızı çok iyi hatırlıyorum. Sokağa açılan, iki metre enindeki, perdesiz mutfak pencerem sayesinde. Çünkü o pencerenin önünde yemek için bir şeyler hazırlarken ya da çayımı alıp dalgın dalgın dışarıyı izlerken, gelip geçen, gelip geçerken de selam veren, gülümseyen, hatta el sallayan insanlarla bir şekilde etkileşime geçmek durumunda kalıyorum hep. Doğrusu bu ya, evin de en sevdiğim yeri, bu pencerenin önü... İşte bu pencere sayesinde tanıştığım onlarca insandan biri de Christian Veli. Elbette şairliğinden, yazarlığından, durup durup meselenin tam göbeğinden vuruşundan, Veli. Yoksa yedi göbek, on kuşak, hakiki Alman, kendisi. Christian Veli, Garip akımından olmasa da, Garip bir insan.. Fakir anlamında değil onun garipliği, hakikaten tuhaf, değişik, nevi şahsına münhasır bir insan oluşundan... Christian, günde beş vakit, toplamda iki üç saat dışarıda, "yürüyen" bir...